Op een ochtend belt een dame de dienst Customer Care van de MIVB. Ze vertelt het verhaal van haar zoon, die bijna bewegingsloos wordt aangetroffen aan de terminus van lijn 42, in de buurt van het Trammuseum. Hij krijgt hulp van een buschauffeur … Abdessamad herinnert zich die onverwachte ontmoeting nog goed.
Abdessamad is zicht verlegen wanneer we hem vragen wat er die dag gebeurde. Hij schrikt een beetje van alle belangstelling. Maar hij zal die bewuste dag niet licht vergeten. Toen hij die dag naar zijn bus liep, zag hij bij de voorste deur een man van ongeveer 50 jaar op z’n knieën zitten.
“Ik vroeg hem of alles ok was, maar besefte onmiddellijk de ernst van de situatie. De klant was er slecht aan toe. Hij zei dat hij ging flauwvallen. Ik probeerde hem gerust te stellen en te tonen dat hij niet alleen was, dat ik bij hem was”, vertelt Abdessamad. De jonge buschauffeur stelde voor hem naar het ziekenhuis te brengen, dat op zijn traject lag. Maar de fel verzwakte man weigerde.
Daarop besliste Abdessamad de hulpdiensten te verwittigen. Tegelijk probeerde hij de klant te kalmeren. “Ik hielp hem wat makkelijker te gaan zitten”, herinnert de chauffeur zich nog. “De bus was zo goed als leeg. Een wat oudere vrouw loste me af zodat ik naar de dispatching kon bellen en de noodprocedure in gang zetten. Ik bleef bij de klant tot de ziekenwagen ter plaatse kwam en bleef de hele tijd met hem praten. Ik zei hem dat hij aan positieve dingen moest denken en stelde verschillende vragen zodat de ambulanciers over voldoende informatie zouden beschikken.”
Toen de hulpverleners hem wilden meenemen, fluisterde de man de chauffeur nog iets toe. Eens hersteld zou hij zeker naar de MIVB schrijven om zijn moed te prijzen.
Abdessamad deed hem teken dat dit niet nodig was. Hij maakte zich meer zorgen over zijn gezondheid en wenste hem nog veel moed. Daarop hernam Abdessamad zijn dienst, schijnbaar alsof er niets was gebeurd. De hele dag bleef hij echter denken aan de man die hij ’s ochtends had geholpen.
Die eerste zorgen maakten het verschil
Wat Abdessamad niet kon weten, was dat zijn leiding officieel bericht kreeg. Ze citeerden uit het formeel verslag van de artsen: “De eerste zorgen die de heer Gharbi heeft toegediend, hebben een verschil gemaakt. Zonder die zorgen zou de patiënt, die in ernstige toestand verkeerde, zijn overleden.”
Volgens Abessamad had hij alleen maar gedaan wat hij moest doen. Hij was vooral blij en ontroerd dat het goed ging met hem.
Hier eindigt het verhaal nog niet, want nadat hij een brief met gelukwensen van zijn directie had gekregen, werd Abdessamad uitgenodigd om de man te ontmoeten van wie hij het leven had gered.
“We hebben samen een glas gedronken”, vertelt Abdessamad. “Het was zeer ontroerend, want de man, die er veel beter aan toe was dan op het ogenblik van onze eerste ontmoeting, heeft me omarmd. Ik heb hem gezegd dat iedereen op dezelfde manier zou hebben gereageerd. Er werden enkele foto’s gemaakt, we hebben onze contactgegevens uitgewisseld en daarna ging ieder zijn weg.”